Η Άννα κοιτούσε το ρολόι της. Πλησίαζε η ώρα. Χθες και προχθές και τον τελευταίο καιρό της συνέβαινε συχνά. Οι βραδινές ώρες ήταν οι χειρότερες. Εκεί γύρω στις 23.00. Στα ξαφνικά, άρχιζε να νοιώθει μία ζάλη και τα μάτια της θόλωναν. Ένα τρέμουλο την έπιανε και αναστατωνόταν τόσο ξαφνικά! ‘Τι είναι αυτό που με πιάνειꓼ Ωχ! Να πάλι έρχεται. Σαν να σταματάει ο χρόνος. Όλα γυρίζουν στο κεφάλι της, σκέψεις, συναισθήματα…. Και σαν να ζαλίζεται. Γρήγορα!!! Πρέπει κάπου να κάτσει, ίσως να ξαπλώσει….Στην δουλειά σήμερα έκατσε πάλι υπερωρίες και δεν πρόλαβε να τα τελειώσει όλα. Αύριο πρέπει να τα κάνει πιο καλά. Έχει πέσει η απόδοση της τελευταία! Αγχώνεται με το παραμικρό!! Πάντα ήταν εκείνη που έβρισκε λύσεις, η πιο ψύχραιμη… Τώρα…. Τώρα είναι σαν να μην μπορεί να κάνει τίποτα. Όλοι αποφεύγουν να τις λένε οτιδήποτε μπορεί να την αγχώσει. Η μαμά της δεν την πιέζει πια. Μόνο που θέλει να το ξεπεράσει όλο αυτό, να βρει ένα καλό παιδί, να παντρευτεί, κάποιον να την προσέχει, να κάνει οικογένεια, έκλεισε τα 30 πια.
‘’Δεν θα τελειώσει ποτέ! Πώς θα γίνω αυτή που ήμουνꓼ Δεν έχω όρεξη πια να κάνω τίποτα, φοβάμαι συνέχεια και τίποτα δεν είναι όπως πριν… Δεν θέλω να μου ξανά συμβεί… νοιώθω σαν να μην μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου. Δεν θα τα καταφέρω όσο με πιάνει αυτό. Τι να κάνωꓼ Να πάω στον γιατρόꓼ Αφού έκανα τόσες εξετάσεις και δεν μου βρίσκουν τίποταꓼ Μήπως έχω κάτι πολύ σοβαρό και για αυτό δεν το βρίσκουνꓼ Μήπως είναι στο μυαλό μουꓼ Μήπως δεν έχω τίποτα και απλά τρελαίνομαιꓼ Και τώραꓼ Μου είπε ο γιατρός είναι άγχος, μου έγραψε και κάτι χάπια. Να πάρω ένα μήπως μου περάσειꓼ Αλλά και τότε γιατί δεν φεύγειꓼ’’
Η Άννα σκεφτόταν μέχρι και να σταματήσει από την δουλειά, ίσως εάν άλλαζε και δεν είχε να αντιμετωπίσει όλο αυτό το άγχος, να σταματούσε. Μέσα της όμως δεν το πίστευε. Είχε αρχίσει και να αποφεύγει να κυκλοφορεί μόνη της γιατί φοβόταν μήπως της συμβεί κάτι. Ώσπου αποφάσισε να επισκεφτεί έναν ειδικό ψυχικής υγείας, όπως της είχαν προτείνει, έπρεπε να τα δοκιμάσει όλα. Δεν άντεχε άλλο.
Ήδη από τα πρώτα ραντεβού ένοιωθε καλύτερα, πιο ανακουφισμένη και σε λίγες συνεδρίες είχαν υποχωρήσει τα συμπτώματα, πλέον δεν την έπιαναν κρίσεις. Αλλά και να την έπιαναν, ήξερε τι είναι, ήξερε τι να κάνει. ‘’Είναι το καλύτερο δώρο που έχω κάνει στον εαυτό μου! Έχω σταματήσει τα χάπια, έχω αρχίσει να με γνωρίζω, να ακούω τις ανάγκες μου και να τις εκφράζω. Επιτέλους, νοιώθω ελεύθερη!!’’
